رفتم من و، هــوای تو از سـر نمی رود           داغ غـمـت ز سیـنه خــواهــر نـمی رود

برخیز تا رویم بــرادر، که خــواهــرت           تنها به ســوی روضه مــادر، نـمی رود

گر بی تو زینب تو کــند جـای در وطن          از خـجــلـتـش نــزد پـیـمـبـر، نـمی رود

سوز گـلوی خشک تو! اندر لب فــرات          ما را ز، یــاد تا لــب کــوثــر نـمی رود

پهلوی چاک خورده ات از نیزه و سنان          ما را ز یـاد، تا صف محشــر نمی رود

بزم یزید و طشت زر و چوب خیز ران          هــرگز ز یـاد زینب مضطــر نمی رود

«جودی» ز یاد آن لب خشکیده ات شها          گر در جنان رود لب کــوثــر نمی رود